Nigdy nie narzekałam

Teatr Form Różnych jest oczkiem w głowie Małgorzaty Trochy. Sympatyczna sekretarka w szkole muzycznej pracuje od 20 lat. O rezygnacji Elżbiety Bagińskiej z kierowania TFR, założonym przez Janusza Kuleszę w 1999 r., usłyszała w tłusty czwartek 2004.

- Stanęliśmy przed dylematem: rozwiązać się czy działać dalej - wspomina. - Przerażał mnie ogrom obowiązków.

Życiowe decyzje
Postawiła warunek, że każdy z grupy będzie jej pomagać. Ma dwie "prawe ręce": Katarzynę Wiśniewską i Zbigniewa Dowlaszewicza. Liczyć może na wszystkich. Przygotowują teksty i nuty, tworzą dekoracje i kostiumy, porządkują salę prób, garderobę i magazyn.

- Podjęłam życiową decyzję i członkowie teatru mnie nie zawiedli - ocenia po latach. - Mamy w repertuarze ponad 20 sztuk, które wystawialiśmy ponad 200 razy w Zambrowie, w regionie, a nawet na Litwie!

Życie zmusiło ją wcześniej do poważniejszej decyzji. Podczas studiów w Olsztynie na zootechnice rozstała się z mężem. W 1985 r. z 5-letnim Bartoszem i rocznym Krzysztofem wraca do Zambrowa. Dzięki mamie nie musi szukać pracy. Wychowuje obu chłopców w domu. Jest szczęśliwa.

Życiowy dramat
Dwa lata temu młodszy syn zginął w wypadku. Dręczyło ją pytanie: dlaczego Bóg chciał, żeby tak się stało. Po buncie przyszło wyciszenie i uspokojenie. Pogodziła się z Bogiem.

- Otuchę znalazłam w tym, że mam kochanego drugiego syna, wspaniałą pracę w niemal rodzinnej atmosferze i bliskie sercu koleżanki i kolegów w Teatrze Form Różnych.

Życiowe marzenia

Małgorzata Trocha uważa, że dużo z jej marzeń się spełniło. Mówi z dumą, jak z wujenką sama ułożyła snopy na wozie, by zdążyć przed burzą do stodoły. Jak organizowała harcerskie przedstawienia, aby wyjeżdżać na obozy wędrowne. Jak nauczyła się gotować, bo mama była w USA. Cieszy się wspaniałą rodziną, życzliwymi sąsiadami i oddanymi współpracownikami.
- Chciałabym świata troszkę pozwiedzać - uśmiecha się skromnie. - Świat zachwyca!